امیر حسین حریری: حاشیه‌های کاذبی برای جشنواره تئاتر دانشگاهی ایجاد شده است

 دبیر سیزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی، در پاسخ به برخی نکات مطرح شده ازسوی برخی رسانه‌ها، اساتید و گروه‌ها، نکاتی را درخصوص چگونگی کمی و کیفی این دوره از جشنواره با خبرنگار ایلنا؛ درميان گذاشت.

امیرحسین حریری گفت: جشنواره سیزدهم تئاتر دانشگاهی سعی کرد با آسیب‌شناسی دوره‌های قبلی و برنامه‌ریزی براساس جایگاه و توانمندی‌های این جشنواره؛ به بیش از هشتاد درصد اهداف از پیش تعین شده خود برسد.

وی افزود: این جشنواره تلاش داشت تا زمینه‌ي حضور حداکثری دانشجویان هنرمند را فراهم کند و با پانزده بخش متفاوت، برخی از اقدامات از قبیل تفکیک دانشجویان تئاتری و غیرتئاتری، برگزاری بخش پایان‌نامه‌های برگزیده، کارگاه اجرای نمایش‌های شکسپیر، بخش نمایش‌های آیینی سنتی، مزین شدن بخش پژوهش جشنواره با نام دکتر ناظرزاده کرمانی و اصلاح در بخش نمایش‌های رادیویی را برای نخستین بار انجام داد تا بتواند جوابگوی حجم انبوه علایق و سلایق دانشجویان باشد.

حریری به رشد دویست درصدی حضور دانشجویان در اين جشنواره اشاره کرد و جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران را یکی از برترین فستیوال‌های دانشگاهی در دنیا برشمرد و گفت: جشنواره سیزدهم، بزرگترین دوره این جشنواره در طول حیاتش بود و در حدود 400 اجرا داشت که از لحاظ کمی آمار قابل قبولی است؛ از لحاظ کیفی نیز با همکاری اساتید در دانشگاه‌ها و توجه ویژه به گروه‌های حاضر در جشنواره، شاهد کارهای خوبی بودیم.

وی، مشارکت گسترده نهادهای فرهنگی، اعتبار پیدا کردن جشنواره تئاتر دانشگاهی درمیان مسوولان و متولیان امر، برگزاری 26 کارگاه آموزشی توسط اساتید ایرانی و خارجی، انتشار چهار کتاب تخصصی و راه‌اندازی تئاتر شورایی را از دستاوردهای مهم این دوره از جشنواره برشمرد.

حریری به بخش اساتید این جشنواره اشاره کرد و توضیح داد: در بخش اساتید اگرچه در ابتدا پنج کار را درنظر گرفته بودیم اما سعی کردیم با مشارکتی که از دیگر نهادها می‌گیریم، این تعداد را به 9 اثر افزایش دهیم و مشارکت خوبی هم از طرف اساتید صورت گرفت.

وی با بیان اینکه هیچ جشنواره و پروژه فرهنگی در کشور ما خالی از نقص نیست، گفت: ما ادعا نداریم این جشنواره بی‌عیب بوده بلکه من معتقدم؛ ظرفیت تئاتر دانشگاهی ما بسیار والاتر از چیزی است که ما می‌توانیم نشان دهیم؛ با این‌حال تمام همّیت و تلاش ما در این جهت بود تا شعار "تئاتر دانشگاهی، تئاتر برتر" را که برای این جشنواره درنظر گرفته بودیم، محقق سازیم و به نظر من؛ در بسیاری از حوزه‌ها محقق شد.

دبیر سیزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی به حمایت از آثار بعداز برگزاری جشنواره اشاره کرد و گفت: مهم این است که ما بتوانیم زمینه‌ای را فراهم کنیم که بعداز جشنواره هم از این کارها حمایت صورت بگیرد؛ البته ظرفیت‌های سخت‌افزاری امکان این را نمی‌دهد که از همه این کارها پشتیبانی لازم انجام شود اما سعی ما این است که با همکاری خانه تئاتر دانشگاهی از کارهای برگزیده در بخش‌های مختلف حمایت‌های لازم صورت بگیرد.

وی، کیفیت آثار حاضر در جشنواره را درمقابل محدودیت امکانات سخت افزاری دبیرخانه، گروه‌ها و دانشجویان قابل قبول دانست و اظهار کرد: ما در تلاش هستیم زمینه اجرای عمومی برخی از آنها را فراهم کنیم.

حریری درباره کاهش بخش‌های جشنواره باتوجه به بودجه محدود آن گفت: آنچه در اولویت قرار می‌گیرد، جواب دادن به این علاقه و جنبش و فراهم کردن زمینه برای دیده شدن دانشجو و استعداد اوست؛ همین‌که فضا و زمینه‌ای فراهم شود تا دانشجو هنر خود را در معرض دید قرار دهد، از هر کمک هزینه‌ای برای او و گروه بالاتر است.

وی اضافه کرد: حتی اگر برخی از این بخش‌ها هم حذف شوند، تاثیر چندانی در هزینه‌های جشنواره نخواهند داشت. ما سعی کردیم زمینه‌ای فراهم کنیم که دانشجویان بتوانند انتخاب داشته باشند و هنرشان دیده شود و فرصت حضور به گروه‌ها ارجحیت داشت به افزایش کمک هزینه‌ها اگرچه که امسال هم کمک هزینه افزایش قابل توجهی داشت.

امیرحسین حریری درخصوص تعهد جشنواره برای اجرای عمومی آثار گفت: طبق یک قانون نانوشته، جشنواره‌ها در ایران موظف شدند از اجرای عمومی آثارشان بعد از جشنواره حمایت کنند اما در هیچ کدام از فستیوال‌های دنیا این قانون وجود ندارد بلکه فستیوال صرفا ویترینی است و تعدادی از این کارها از پیش تولید شده است و کارهای تولیدی هم فستیوال را موظف به حمایت از اجرای عمومی آن نمی‌کند.
وی ادامه داد: ما امسال بعداز جشنواره سیزدهم، پایگاهی به نام تالار مولوی را داشتیم و مرکزی به نام خانه تئاتر دانشگاهی که سعی و اهتمامشان این بود که از کارهای جشنواره تئاتر دانشگاهی حمایت کنند اما اتفاقاتی که در تالار مولوی افتاد و تعطیلی آن، منجر به این شد که نوع حمایت‌های ما از آثار حاضر در جشنواره برای خودمان هم مبهم باشد؛ با این حال برخی از آثار در بخش اساتید یا سایر بخش‌ها به روی صحنه رفت و بعضا به فستیوال‌های خارجی رفتند و این نیست که ما کارها را فراموش کرده باشیم بلکه اینها باید در نوبت اجرا قرار بگیرد و امسال هم ما تا قبل از جشنواره چهاردهم بنا داریم به کارهای برگزیده اجرای عموم بدهیم.
حریری توضیح داد: ما برای اساتید نامه زدیم و گفتیم امسال در جشنواره علاوه بر اینکه کمک هزینه‌ها افزایش پیدا کرده، زمینه لازم برای اجرای عمومی کارها هم فراهم شده است و قطعا هم این کار را انجام خواهیم داد ولی اگر هنوز برخی از کارهای اساتید اجرا نرفته است، باتوجه به برنامه‌های زمان‌بندی سالن‌ها بوده است با این‌حال طی تفاهم‌نامه‌ای ما با تالار مولوی، قرار بود این کارها در آنجا روی صحنه برود ولی اتفاقات ناخرسندی که در حوزه‌های دیگر رخ داده باعث شده تا در برنامه‌های ما هم تاخیر به وجود آید ولی قطعا این آثار اجرای عمومی خواهند داشت.

وی گفت: تئاتر دانشگاهی از نظر کیفیت کار و یا حضور چهره‌های سرشناس به مرحله‌ای رسیده که کسی نمی‌تواند تیشه به ریشه آن بزند و اگرچه حاشیه‌های کاذبی برای آن ایجاد شده ولی این جشنواره به کار خود ادامه می‌دهد.

حریری درخصوص نقاط ضعف و کاستی این جشنواره اظهار کرد: پروژه‌های فرهنگی در کشور ما بسیار وابسته به سلایق مدیران سطح اول است که هرکدام نوعی سلایق را نسبت به جشنواره دارند و این به دلیل نبود یک سند راهبردی و چشم‌انداز مشخص برای جشنواره است درحالی‌که اگر این سند در حوزه تئاتر دانشگاهی تدوین شود، همه خود را موظف خواهند دانست در راستای رسیدن به اهداف عالیه این چشم‌انداز حرکت کنند و بنابراین سلایق به حداقل خواهد رسید.

وی همچنین به نبود ازتباط بین دانشگاه‌های تخصصی کشور اشاره کرد و افزود: دانشگاه‌های تخصصی ما هیچ گونه ارتباطی با یکدیگر ندارند؛ چند سال پیش دکتر سرسنگی با تاسیس شورای تئاتر دانشگاهی ایرانیان سعی کرد این همدلی و وفاق را بین مدیران گروه ایجاد کرد اما متاسفانه بعداز چند سال شورا منحل شد و اکنون گروه‌های آموزشی ما با یکدیگر مرتبط نیستند و بنابراین نقطه نظرات آنها با چند واسطه به جشنواره منتقل می شود.
حریری،‌نبود امکانات لازم سخت‌افزاری را از دیگر معضلات این جشنواره دانست و توضیح داد: انواع و اقسام توقعات از دبیرخانه جشنواره می‌رود بدون اینکه دبیر این جشنواره حتی یک اتاق ثابت یا خط تلفن مستقل داشته باشد درحالی‌که وجود برخی امکانات برای دبیرخانه این جشنواره از نان شب هم واجب‌تر است.
وی همچنین خواستار نگاه جدی‌تر اصحاب رسانه به جشنواره تئاتر دانشگاهی شد و سن کم شرکت کنندگان و برگزارکنندگان این جشنواره را باعث میمنت آن دانست که شایسته نیست برخی خطاها و نواقص این جشنواره را بزرگ کرد.
دبیر سیزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی گفت: باید با اعتماد بیشتر و دید بازتر نسبت به این جشنواره جلو رفت تا دانشجو در سنی که می‌خواهد خلاقیت خود را به معرض نمایش بگذارد، دچار سرخوردگی نشود و باید دست از حاشیه‌های مسائل جشنواره برداشت.
وی از برخی صحبت‌های اساتید و مسوولان که مدعی دلسوزی برای تئاتر دانشگاهی هستند، گله کرد و از آنها پرسید: شما برای تئاتر دانشگاهی چه کرده‌اید؟ اگر تئاتر دانشگاهی مشخصا برای شخص شما شرایط مناسبی فراهم می‌کرد، در کمال‌ترین حالت خود بود؟ آیا اگر مقداری از کمک هزینه باقی مانده یک گروه تاکنون پرداخت نشده، باید اینگونه با آن برخورد شود؟
حریری گفت: چرا من برخی از دوستان را که اکنون در رسانه‌ها ایراداتی را بیان می‌کنند، در زمان جشنواره نمی‌دیدم و به خود من این مسائل را گوشزد نمی‌کردند؟ دبیرخانه ما که بارها با نامه‌ها و تماس‌ها به این دوستان اشاره کرده بود که پذیرای نظرات و نکات ایشان است. اما چه شده است که اینها بعداز جشنواره برخی از این مسائل را در رسانه‌ها بیان می‌کنند.
وی ادامه داد: من در فعالیت‌های اجرایی خود آموختم که تئاتر یعنی احترام؛ ما جشنواره برگزار می‌کنیم که دوستی‌هایمان بیشتر شود و احتران به همدیگر، هنر هم و شخصیت هم را تمرین کنیم و بنابراین معتقدم جشنواره سیزدهم که بنده مسوول آن بودم، یکی از محترم‌ترین جشنواره‌ها بوده است و نگفتن "خسته نباشید" ازسوی دبیر به یک گروه در جشنواره دلیل بر بی‌احترامی ما نیست. من تا آنجا که در توانم بود، شخصا پیش برخی گروه‌ها رفتم اما مسوول ویژه‌ای هم برای بخش مدرسان انتخاب کرده بودم که حامل پیام دبیرخانه جشنواره و همدلی و پشتوانه معنوی دبیر جشنواره از آن گروه بوده است.

حریری افزود: قطعا این جشنواره قصوری داشته و در جایی حتما من یا همکارم ممکن است کم کاری کرده باشیم؛ من برخی نکات را می‌پذیریم اما دوست داشتم به خود من این حرف را می‌گفتند و وظیفه حقوقی من است که ازآنها دلجویی کنم و از همین جا از تمامی گروه‌هایی که در جشنواره سیزدهم حضور داشتند خالصانه قدردانی و تشکر می‌کنم.