در جست‎وجوی حقیقت از دست رفته

    در برادران کارامازوف؛ به عنوان آخرین اثر سترگ داستایفسکی، به نظر می‌رسد صدای الحاد بیشتر از همیشه به گوش خواننده می‌رسد. در رمان این صدا از جانب مردی‌ست که بنا به ادعای خود عشقِ به خدا را انکار می‌کند تا زجر نکشد؛ ایوان کارامازوف. کسی که در غالب اوقات و بیشتر در حین بحث و مجادله با آلیوشا؛ برادر ناتنی‌اش -که نوکشیشی ارتدوکس است- محق‌تر جلوه می‌کند. در این میان آلیوشا که تمام عمر در ایمان ز

  مقدمه‌: کانر مانوی یک کاتولیک راستین است. شیفته‌ی عیسی مسیح. او یکی از نویسندگان وبسایت خبری/تحلیلی مشهور کاتولیک وُرلد ریپورت (یکی از اصلی‌ترین تشکیلات رسانه‌ای واتیکان) است. مانوی جز این متنی که مشخصاً در ارتباط با سینما نگاشته است، فعالیت جدی چندانی در حیطه‌ی نویسندگی برای سینما ندارد. احتمالاً او یک فیلم‌بین عادی‌ست که عموماً به سراغ فیلم‌هایی می‌رود که صدمه‌ی چندانی به اعتقادات مذهبی‌اش

    1. مصائب ژاندارک (The Passion of Joan of Arc) / کارل تئودور درایر   دیدن مصائب ژاندارک همچون نگاهی اجمالی و سریع است به روحِ یک قدیس در طول محاکمه‌ی یک ساعته‌اش. فیلم بی‌شک چیزی فراتر از یک درام‌پردازی است، چیزی فراتر از یک بایوپیک(اثر بیوگرافی)، چیزی فراتر از یک مستند: آن یک پرتره‌ی معنوی‌ست، تقریباً یک پرتره‌ی مرموز از یک روح شبه-مسیح‌وار که در درون رنج‌های مسیح بار گذاشته شده است. اد

        [ترجمه‌ای برای علی خدادادی که ترنس ملیک را دوست دارد] در سال 2011، همان سالی که درخت زندگی سرانجام به سینماها رسید، مجموعه مقالاتی منتشر شد تحت عنوان ترنس مالیک: فیلم و فلسفه. در مورد بخش دوم این معادله در عنوان کتاب، مروری سریع بر نمایه‌ی کتاب مظنونین همیشگی را برملا می‌کند: کانت، هگل و، البته، هایدگر. از تورو نامی برده می‌شود، و نیز از نیچه و مارکس. لکن در این مجموعه مقالاتِ مربوط ب

    انتخاب فیلم آخرین وسوسه‌ی مسیح به عنوان فیلم مرکزی مورد بررسی در این متن به این دلیل است که از طریق تحلیل این فیلم نشان دهیم که چگونه اسکورسیزی به عنوان فیلمسازی که در فیلم‌هایش می‌توان یک انسجام زیبایی‌شناختی بین علایق روایتی، بصری و موسیقایی‌اش پیدا کرد و به این علت فیلم‌هایش باید به عنوان یک کلیت و بصورت یک مسئله مطرح گردد، با ساختن فیلمی درباره‌ی موضوعی که الهام‌بخش شخصیت‌های عمده‌ی فی

  پس از هولوکاست الی ویزل[1] از خود پرسید: «چرا می‌نویسم؟». او می‌گوید من می‌نویسم «تا دیوانه نشوم؛ یا بالعکس، می‌نویسم تا به عمق جنون دست یابم». در زمانه‌ی پریشان خودمان، پس از 11 سپتامبر، پس از بالی، پس از بسلان[2]، آیا هنر می‌تواند در برابر فاجعه به هیچ روی امر رستگاری‌بخش (فعلا از امر آشتی‌بخش صرف‌نظر می‌کنیم) را درک کند یا برانگیزد؟ از نظر ویزل هنرمند دست به آفرینش می‌زند «تا تمامی قربانیا