نقد آثار نقاشی

«فریده لاشایی، نقاش، مترجم، نویسنده و از پیشگامان هنر نوگرای ایران، در سال 1323 در شهر رشت متولد شد. . او نقاشی را در سن ده سالگی و از کپی‌سازی نزد «جعفر پتگر» آغاز کرد؛ و پس از آن، چند ماهی در فروشگاه تابلوفروشی «وارطان هوانسیان»[1] در خیابان منوچهری مشغول به‌کار شد و از او کسب تجربه کرد. لاشایی پس از اتمام تحصیلات دبیرستان، به آلمان سفر کرد و بعد از گذراندن دورۀ مترجمی در مونیخ، به تحصیل رش

    «لیلی متین‌دفتری نقاش مؤثر نوگرای ایرانی متولد 1315 تهران و فرزند احمد متین‌دفتری و نوۀ دکتر محمد مصدق بود. او از بنیانگذاران سبک کمینه‌گرایی در نقاشی نوگرای ایرانی است و در سال 1335 برای ادامۀ تحصیل در رشتۀ نقاشی به انگلستان رفت. ابتدا در دانشگاه «چلتنهام»  تحصیل کرد و سپس از دانشگاه هنرهای زیبای «اسلید»  در سال 1338 فارغ‌التحصیل شد. پس از بازگشت به ایران برای تدریس مجسمه‌سازی و زبان انگلیس

   رعنا فرنود همواره در آثار خود؛ هر دو فضای انتزاعی و فیگوراتیو را تجربه کرده است و پس از فواصلی خودخواسته، از انتزاع به فیگور و از فیگور به انتزاع به خلق اثر پرداخته است. کنکاش‌های نقاشانه او میان فضای انتزاعی و فیگوراتیو، زبانی تصویری را برای او خلق کرده است. در این چشم‌انداز تصویری؛ آثار فیگوراتیو هنرمند دارای جان‌مایه‌ای منحصربه‌فرد در مجموعه‌های کاری او و سایر نقاشان نوگرای ایران است. به‌

  عصیان پیوسته پروانه اعتمادی جزو معدود نقاشان زن ایرانی است که به‌واسطۀ مؤلفه‌هایی همچون صراحت بیان در نقاشی، دوره‌های کاری متنوع و یا رویکردی متفاوت در استفاده از متریال، دارای نگاه و بیانی منحصربه‌فرد است. جستجو و یافتن قابلیت متریال‌های مختلف در طول دوران هنری اعتمادی از اصلی‌ترین خصیصه‌های او در جایگاه هنرمندی نوگراست. تمامی این خصایص در ذات خویش، از زندگی پرشور هنرمندی پرکاری روایت می‌کن

  «کامران یوسف‌زاده با نام هنری "وای.زی.کامی" متولد 1335 در تهران است. او نقاشی را از دوران کودکی نزد مادرش آموخت. پس از پایان دوران دبیرستان ابتدا به آمریکا رفت و در دانشگاه "برکلی" کالیفرنیا در رشتۀ فلسفه به تحصیل پرداخت، اما پس از یک سال به فرانسه مهاجرت کرد و رشتۀ فلسفه را در دانشگاه "سوربُن" پاریس ادامه داد و با مدرک کارشناسی‌ارشد از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. او همچنین در کنسرواتوار سین

    اگر عمری به زندانم کشیدی                 رها کن دیگرم این یک نفس رابه لب‌هایم مزن قفل خموشی                   که من باید بگویم راز خود رابه گوش مردم عالم رسانم                           طنین آتشین آواز خود را                                                                   فروغ فرخزاد در اوج جنبش زنان در جایی با بهره‌گیری از نظریات کارن هورنای روان‌کاو قرن 19، نوشته شد: «زنان امروزی بین دل