یادداشت های سی و دومین جشنواره فیلم فجر

  فیلم در مورد مردی است به نام رامین که دچار فراموشی گردیده و با کمک زنی پرستار سعی دارد حافظه‌اش را بدست آورد. این جمله پوسته ظاهری قصه‌ای است که در لایه‌های زیرین‌اش، می‌توان به مفاهیم عمیق فلسفی حصول یافت. حقیقت در سایه روشن، حلقه مفقوده‌ای است که در مرز باریکی از توهم آرمانی قرار دارد و همانند دیالوگ زیبایی که از زبان شخصیت اصلی فیلم بیان می‌شود، معنای حقیقت را می‌توان از هر زاویه‌ای به نحو

  هر سال یادداشت‌هایی را در مورد سیستم مدیریتی جشنواره فیلم فجر در سالن اصلی نوشته‌ام و این بار نیز به رسم هر سال و یک جمع‌بندی از 5 سال برگزاری جشنواره در برج میلاد می‌نویسم. سینما صحرا با گنجایش 900 نفر در سه طبقه ابتدا سینمای اصلی جشنواره فیلم فجر محسوب می‌شد و  استاندارد نبودن آن جای خود را به سینما فلسطین داد، اما از آن‌جا که سینما فلسطین در کنار سینما سپیده سینمای اصلی دانشجویان شناخته می

  کمال تبریزی پس از توقیف دو فیلم پاداش و خیابان‌های آرام که هر دو ستایش شده است به سراغ یک همکاری مشترک دیگر با پیمان قاسم خانی رفته است تا شاید بتواند خاطره فیلم خوب‌شان یعنی مارمولک  را زنده کنند. این محصول کمدی ولی به هیچ وجه راضی کننده نیست و در کل در کارنامه تبریزی حرفی برای گفتن ندارد. شاید عوامل فیلم از خندة تماشاگران خود راضی باشند ولی آیا خنده ملاک یک فیلم خوب و بد است؟   ادامه مطلب

فيلم عصباني نيستم در ادامه تجربيات فرم گراي رضا درميشيان رقم خورده و ادامه اي بر اثر قبلي اين فيلمساز  -یعنی بغض- است. اين تشابه فرمي حتي در دكوپاژ و نوع قاب بندي برخي تصاوير به چشم مي خورد و فيلمساز با انتخاب موضوعي ملتهب از وضعيت سياسي و اقتصادي چند سال اخير به بازيگوشي هاي دلنشيني در فرم دست مي زند. دوربين سيال و ساختار صدا به عنوان عنصري مزاحم به بافت جامعه اي درگير در چرخه ماديات كمك مي  نم

  فيلم شيار 143 بر مبناي نگاه ساده مادر است به مقوله تاريك جنگ و بر اساس تعريف فوق، فيلمساز زاويه دوربين خود را از خاكريز جبهه به دل بي قرار مادر مي كشاند و از اين منظر، احساسي رقيق بر وجود مخاطب غالب مي يابد. فيلم بيشتر از آن كه تداعي گر يونس شهيد باشد، دربرگيرنده قهرمان زني است كه در مرز ميان حس ناب مادرانه و سپردن فرزند به ميعادگاه رفتن به سر مي برد، اما فيلم به سرعت از اين دايره خارج گرديده

  فيلم شيفتگي تجربه اي متفاوت و تصويري نو در فرم گرايي سينماي ايران است. جايي كه خلاقيت فيلمساز با سوژه اي بكر در هم آميخته و فيلمي خارج از آثار به هم مشابه مي سازد. علي زماني عصمتي پس از چند تجربه ناموفق در اكران –که مشهورترین آن‌ها اوریون است-  نخستين بار همه تلاش چندساله اش در بيان فرم را در فيلم شيفتگي روان ساخته و در قاب بندي، روايت پردازي و شخصيت سازي به نتايج ارزشمندي دست مي يابد. زني كه