جهان مفروض پر از پدیده‌هاست و هر چیزی که در مواجهه با آن قرار می‌گیریم به مثابه یک پدیده قابل تأویل است. نقاشی‌های هومن درخشنده در این تحلیل هم به مثابه متن و هم به مثابه یک پدیده قابل خوانش هستند که در ادامه به ساز و کار در نظر گرفتن آن در مقام متنِ تصویری و یک پدیده پرداخته شده است.

فیلم «زن» که در سینمای رده­ی «ب» دسته بندی می‎شود یکی از مهم‎ترین فیلم‎های سال با توجه به تمامی شرایط جهان پسامدرن است که گاه تعابیری چون گذر از دنیای مازوخیستی از آن می‎شود.

اسب حیوان نجیبی است ترسیم‎گر دنیای امروزمان، جامعه‎مان، تهران‎مان و از همه نزدیک‎تر یک شب از پیرامون­مان است که در دل پایتخت می­گذرد. اتفاقاتی که به دلیل جمع شدن و به توان رسیدن آن‎ها –فیلم و کارگردان را- محکوم به سیاه‎نمایی کرده‎اند.

در ابتدای تحلیل لازم می‎دانم اشاره داشته باشم تحلیل پیش‎رو تنیده شده بر تئوری‎ها است و تا آن‎جا که به یک‎دست بودن مطلب ضربه نخورد سعی شده است موارد ثقیل توضیح داده شود.

اگر با فیلم‎های دنی بویل آشنا باشید نگاه او را به آینده کاملا مثبت و روشن خواهید دید. کارگردانی که امید در آثارش موج می‎زند و حتی در تمی آپوکالیپستی آن را پی می‎گیرد و همیشه روزنه‎های امید را از بین نمی‎برد. کاراکترهایش همه با امید زنده‎اند و شاید اگر امید را بخواهید از آن‎ها بگیرید آن لحظه آن‎ها را مرده می‎بینید. در سخت‎ترین شرایط برای رسیدن به هدفشان می‎جنگند، تلاش می‎کنند و پیش می‎روند البته نه آن تلاش‎های انسان‎مدارانه که اومانیسم را تبلیغ می‎کند بلکه کاملا کاراکترهای او نگره هالیوودیسم را پس می‎زنند و تلاششان استعلایی است و آن قدرت از بالاست که در نهایت انسان مستعد را یاری می‎رساند.