یادداشت هایی پیرامون فیلم‌های سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر

نام نویسنده و کارگردان (محسن عبدالوهاب) کافی است تا پیشاپیش منتظر تماشای یک درام اجتماعی با رنگ‌وبویی متفاوت از سینمای بدنه باشیم. اما ملودرام خوش‌ساخت «به دنیا آمدن» که با محوریت یک خانوادۀ جوان شکل گرفته، علیرغم تمامی تلاش‌هایش در پرداخت جزئیات و داشتن چندین سکانس خیلی خوب، در نهایت موفق نمی‌شود ابعادی اجتماعی پیدا کند. ادامه مطلب: یادداشتی بر «به دنیا آمدن» ساختۀ محسن عبدالوهاب / همه چیز و

مصطفی کیایی با یک کمدی خوش ساخت به نام ضد گلوله کار خود را آغاز کرد و نوید یک فیلمنامه‌نویس موفق در سینمای ایران را داد. فیلم بعدی‌اش خط ویژه نشان داد او به راحتی می‌تواند معضلات اجتماعی را وارد یک تریلر مهیج کند و جزء معدود فیلمسازان قصه‌گویی باشد که می‌تواند در دل شهر قصه‌اش را تعریف کند. موفقیت خط ویژه که البته از نظر من فیلم مهیج اما متوسط به شمار می‌رود با یک فاجعه به نام عصر یخبندان همراه

دیگر باید پذیرفت که وقتی قرار است برای اولین بار به تماشای فیلم تازه‌ای از مانی حقیقی برویم، باید خود را برای هرگونه غافل‌گیری آماده کنیم. شاید از بین تمامی موتیف‌های مشترکی که می‌شود در سینمایش پیدا کرد، مهم‌ترین‌شان بازی با باورهای پیشینیِ مخاطب و ازجمله انتظارهایی باشد که از خودش وجود دارد. واقعاً کم‌تر کسی فکرش را می‌کرد پس از کابوس‌گونۀ دیوانه‌وار و فلسفیِ «پذیرایی ساده» (1390) با یک مستند‌

  اصولا نمی توان میل سینمادوستان به تماشای فیلم را به جشنواره محدود کرد. آنهایی که جشنواره‌رو حرفه‌ای هستند، به دقت آخرین اخبار آثار سینمایی را پیگیری می‌کنند و دقیقا می‌دانند هم اینک که شما در حال مطالعه‌ی این متن هستید، چه فیلم‌هایی در مرحله‌ی پیش تولید، صداگذاری، اتالوناژ و یا ساخت موسیقی هستند. پس، با مخاطبانی کاملا هوشیار و با اطلاعاتی موشکافانه مواجه هستیم. این دست از مخاطبین، مسلما در طی