بی‌بی‌سی ده فیلم برتر سال 2015 خود را معرفی کرد/ کارول همچنان بهترین

به گزارش آکادمی هنر، در این فهرست فیلم‌های مستند درخشان سال، فیلم‌های تحسین‌شده‌ جشنواره‌های سینمایی و فیلم‌های پرهزینه‌ی هالیوودی به چشم می‌خورند.

 

فیلمهای منتخب عبارتند از:

 

۱۰ - «امی» به کارگردانی آصف کاپادیا

 

امی واینهوس در طول زندگی خود تنها دو آلبوم موسیقی منتشر کرد و در ۲۷ سالگی درگذشت. شیوه‌ی زندگی او همواره زیر نگاه رسانه‌ها بود و اخبار رفتارهای جنجالی او از افراط در مصرف الکل و مواد مخدر گرفته تا دیگر مسائل زندگی خصوصیش همواره در رسانه‌های گوناگون مطرح می‌شد. با در نظر گرفتن تمامی این موارد یک مستند درباره زندگی او چه چیز جدیدی برای گفتن دارد؟ اما این همان چیزی است که ساخته‌ی کاپادیا را متمایز می‌کند. دیدگاه او از زندگی واینهوس بسیار صمیمی و تکان‌دهنده است. او داستان زندگی دختری با استعداد را روایت می‌کند که گام به گام به سوی ویران کردن خویش پیش می‌رود و این موضوع را از سوژه‌ی رسانه‌های زرد، تبدیل به یک تراژدی تمام عیار می‌کند.

 

۹ - «ابرهای سیلس ماریا» به کارگردانی اولیویه آسایاس

 

اگر اینگمار برگمان فیلمسازی سهل‌گیرتر بود، احتمالا «سونات پائیزی» چیزی شبیه به «ابرهای سیلس ماریا» به کارگردانی الیویه آسایاس می‌شد. درام «ابرهای سیلس ماریا» روایت روبه‌رو شدن یک بازیگر زن (ژولیت بینوش) با بحران میانسالی است. بینوش در این فیلم استادانه یک سمفونی از احساسات را به نمایش می‌گذارد و کریستین استوارت که در این فیلم نقش دستیار او را بازی می‌کند، چنان در نقش خود خوب ظاهر می‌شود که می‌توان او را جین فوندای هزاره‌ی سوم نامید.

 

۸ - «کرید» به کارگردانی رایان کوگلر

 

درام روانشناسانه‌ی «کرید» به کارگردانی رایان کوگلر یکی از سرگرم‌کننده‌ترین فیلم‌های سال است. «کرید» از فیلمنامه‌ای استاندارد برخوردار است و هر فریم از فیلم حکایت از روحیه‌ی جسور و اعتماد به نفس کوگلر دارد. مایکل بی‌.جردن که در این فیلم نقش پسر آپولو کرید را بازی می‌کند شیوه‌ای تازه از بازی یک ستاره را به نمایش می‌گذارد که به گونه‌ای با بازی سیلوستر استالونه در نخستین فیلم راکی بالبوا همخوانی دارد. در کنار او استالونه قرار دارد که نقش نسخه‌ی سرکوب نشده‌ و با روح خودش را بازی می‌کند.

 

۷ - «پایان تور» به کارگردانی جیمز پونسالت

 

«پایان تور» از آن فیلم‌های سرشار از دیالوگی است که شما را بر صندلی سینما میخکوب می‌کند. این فیلم به کارگردانی جیمز پونسالت درباره زندگی نویسنده‌ای به نام فوستر والاس است که از پیچیدگی‌های اگومانیا (دغدغه وسواسی فرد با خودش) رنج می‌برد به گونه‌ای که حتی نمی‌تواند از شهرت خود لذت ببرد. جیسون سیگال در این فیلم در نقش والاس ظاهر شده و بازی خارق‌العاده‌ای را به نمایش می‌گذارد و جسی آیزنبرگ در نقش گزارشگر رولینگ استونز بازی می‌کند که با او مصاحبه می کند. البته داستان «پایان تور» بیشتر حول محور معمای خودکشی والاس می‌گردد.

 

۶ - «پشت و رو» به کارگردانی پیت داکتر

 

بهترین اثر پیکسار در یک دهه‌ی اخیر چیزی را به نمایش می‌گذارد که تا پیش از این شاهد آن نبوده‌ایم. در این انیمیشن جذاب به تماشای جدال احساساتی می‌نشینیم که حاصل نبردشان ما را شکل می‌دهد. رایلی به عنوان شخصیت اصلی داستان دختری است که در آستانه‌ی نوجوانی همراه با خانواده‌ی خود به سانفرانسیسکو نقل مکان می‌کند. این جابه‌جایی و تغییر بزرگ او را در ناامیدی غرق می‌کند و آنچه که ما در این انیمشن شاهد هستیم سرزمین عجایبی است که در آن افسردگی او وارد بازی شگرف خاطرات و هویت می‌شود. خشم، ترس، انزجار، اندوه و شادی بازیگران اصلی انیمیشن «پشت و رو» هستند.

 

۵ - «فاجعه» به کارگردانی جود آپاتو

 

با دیدن عنوان و آگهی‌های تبلیغاتی فیلم به نظر می‌رسید که داستان فیلم درباره‌ی دختری مست و تیره‌روز است، اما در واقع دختر داستان با بازی امی‌ شومر چیزی غیر از این را به نمایش می‌گذارد. او رفتارهای غیرمسئولانه را دوست دارد و هر چه را که در ذهنش می‌گذرد بر زبان جاری می‌کند. او آنچه را که فرهنگ غربی به او آموخته انجام می‌دهد تا فیلم جود آپاتو داستان سفر یک دختر گمشده به بلوغ را به نمایش بگذارد. بازی امی شومر در این کمدی رمانتیک واقعی و خنده‌دار است.

 

۴ - «شفاف‌سازی : ساینتولوژی و زندان عقاید» به کارگردانی الکس گیبنی

 

مستند «شفاف‌سازی : ساینتولوژی و زندان عقاید» به کارگردانی الکس گیبنی با نفوذ به عمق روانشناسی این فرهنگ و توضیح جزئیات آن از فاصله‌ای بسیار نزدیک حس تعلیق یک تریلر را می‌آفریند. در این فیلم نحوه‌ی ورود چهره‌های مشهوری چون تام کروز و جان تراولتا به این فرقه شرح داده می‌شود. نحوه‌ی ظاهر شدن دیوید میسکویج رهبر فعلی کلیسای ساینتولوژی در این مستند را می‌توان با وار شدن دارت ویدر در «جنگ ستارگان» برابر دانست.

 

۳ - «عشق و بخشش» به کارگردانی بیل پلاد

 

چگونه می‌توان زندگینامه‌ی برایان ویلسون نابغه‌ی موسیقی پاپ با آن شخصیت شکننده که حتی برای ادا کردن یک جمله‌ی ساده هم دچار مشکل می‌شد را به تصویر کشید؟ بیل پلاد در فیلم «عشق و بخشش» به شیوه‌ای درخشان این کار را به انجام می‌رساند. پل دانو در یکی از بهترین بازی‌های خود تمام ریزه‌کاری‌های شخصیت ویلسون جوان را به نمایش می‌گذارد. جان کیوزاک نقش این خواننده مشهور را در دوران پیری بازی می‌کند، این بازیگر هر چند شباهت ظاهری چندانی به ویلسون ندارد، اما بازی احساسی شیوای او در این نقش حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذارد.

 

۲ - «مکس دیوانه، جاده‌ی خشم» به کارگردانی جرج میلر

 

جرج میلر پس از سه دهه دوباره جنجگویان خود را به همان شیوه‌ی قدیمی به پرده‌ی سینما بازگرداند و نتیجه‌ی کار فیلمی مسحورکننده از آب درآمد. صحنه‌های اکشن بی‌نظیر سریع و خشن فیلم به شما احساس بازی کردن در فضای یک بازی ویدئویی ورزشی مرگبار را می‌دهد. تام هاردی مکس را به صورت قهرمانی فروریخته به تصویر می‌کشد که با ناامیدی در جستجوی خویشتن است، و بازی خوب شارلیز ترون روح «جاده‌ی خشم» است.

 

۱ - کارول به کارگردانی تاد هینز

 

در اولین نگاه به ساخته‌ی تاد هینز می‌توان رد پای اثر دیگر او «دور از بهشت» را در آن دید. اما این کارگردان تا پیش از این هیچ گاه احساسات را به این شکل به تصویر نکشیده است. فیلمنامه‌ی «کارول» با اقتباس از رمانی نوشته پاتریشیا های‌اسمیت خلق شده و با بازی‌های درخشان کیت بلانشت و رونی مارا جان گرفته است.