نقد سینمای ایران

  فیلم «من» اولین ساختة سهیل بیرقی از آن فیلم‌های قابل تأمل جشنواره سال گذشته است که پر از نکات مثبت و خرده قصه‌های متعدد و جذاب است که سعی دارند استخوان اصلی را محکم کنند اما این تعدد پراکندگی را نیز به وجود می‌آورد و نمی‌توان از آن به عنوان یک فیلم به تمام عیار یاد کرد. با این حال فیلم پر است از نکات مهم که جای آن در سینمای ایران خالی است. ادامه مطلب: نقد فیلم «من» به کارگردانی سهیل بیرقی /

عباس کیارستمی٬ فیلمساز سرشناس ایرانی و تنها برنده ایرانی نخل طلای جشنواره کن پس از دوره‌ای بیماری و پشت سرگذاشتن چند عمل جراحی در پاریس درگذشت.   کیارستمی از نگاه بسیاری از منتقدان و فیلمسازان جهان مهم‌ترین و شناخته‌شده‌ترین کارگردان ایرانی بود و بارها نشریات مختلف او را به عنوان یکی از بهترین کارگردانان جهان انتخاب کرده بودند. روزنامه گاردین در سال ۲۰۰۳ که او را به عنوان بهترین کارگردان زنده

    داستان فیلم سینمایی «خشم و هیاهو» درباره‌ی یک خواننده مشهور به نام «خسرو پارسا» (با بازی نوید محمدزاده) است که همسرش به قتل رسیده و او و معشوقه‌اش مظنونین اصلی این جنایت هستند. وی که متأهل است رابطه مخفیانه‌ای با یک زن دیگر به نام «حنا» دارد. همسر او «تینا» (با بازی رعنا آزادی ور) متوجه این رابطه می‌شود و پس از مشاجره با خسرو تصادف می‌کند و در حالی که در خانه‌اش بستری است، به ضرب چاقو به ق

    از روز چهارشنبه هفته گذشته فیلم «اژدها وارد می شود» وارد چرخه اکران شده و تصویری از پوستر آن به سردر سینماهای کشور درآمده است. در این میان جدا از نقد و نظری که به لحاظ فنی بر فیلم ساخته شده توسط مانی حقیقی می توان داشت، موضوعی که بیش از خوب، بد، زشت! بودن این اثر قابل تامل خواهد بود، رویش انواع نوشته ها و اظهار نظرهایی است که در این چند روزه شاهدش بودم، چنان که گاه برخی نظرات عنوان شده چنا

  مرد مرفهی که تنها زندگی می‌کند دچار آلزایمر می شود. بعد از دوسال دخترش تینا که در کودکی به همراه مادرش به آمریکا مهاجرت کرده بوده به ایران می آید. او که به شدت مبادی آداب است و به شکلی کلیشه‌ای سعی دارد اصطلاحات فارسی را بیاموزد ناچارا در نقش پرستار جدید به پدرش نزدیک می‌شود و به او محبت می‌کند، سپس ناخواسته درگیر نبش قبر گذشته می شود، واقعیت‌های ساده‌ای را که معلوم نیست چرا تمام این سال‌ها ل

  آیدا پناهنده درزمرۀ سینماگرانی است که با پشتکار و هم‌چنین رویکردی آکادمیک، به‌تدریج توانسته‌اند جای خود را در جریان حرفه‌ای تولید باز کنند. نسلی که با "نه" گفتن به سینمای جریان اصلیِ ناکارامد پیش از خود و با احترام به سینمای متفاوت معاصرشان (در عین حفظ نگاه نقادانه)، عزم خود را جزم کردند تا با احراز قابلیت، جای‌گاه مستقلی در مجموعۀ سینما برای خود ثبت کند. این سینماگران بهای ثمینی برای استقلال